De schoolbel gaat de laatste keer voor de grote vakantie. Bij een laatste bel stormen we altijd naar buiten, richting fietsen. Nu niet, we delen onze blijdschap. Klas 6 heeft afscheid genomen, op onze school is het traditie dat er dan uitgebreid met snoepgoed wordt gestrooid. Dat ze afscheid nemen zegt ons niets, maar tot het oprapen van het snoep van de vloer hoeven we niet aangemoedigd te worden. Was vies eigenlijk.

Mijn beste vriendje vraagt: ‘ waar ga jij naartoe op vakantie’. Ik ben niet blij met deze vraag. ‘ik weet het nog niet’, zeg ik. ‘Wij gaan naar Bali, naar een luxe hotel’. ‘Oh’. ‘ Zwembad erbij, altijd fijn weer, we huren een auto, mijn oma en opa gaan deze keer ook mee’. Ik reageer: ‘misschien ga ik wel zwemmen, bij de zandafgraving bij ons in de buurt’. Ik wil hem nog vertellen dat daar ook een schoon leuk strandje is en dat het water heerlijk is. Maar ik durf al niet meer, mijn verhaal is niets naast het zijne. Te goedkoop. En bij voorbaat is mijn vakantie mislukt en de zijne geweldig.

Ik heb mijn maatje zes weken niet gezien. Het was vaak mooi weer. Mijn vader had geen enkele dag vrij, dus een tripje met het gezin zat er niet in. Maar omdat ik al twaalf was mocht ik met mijn grote broer mee. Naar de zandafgraving, ik ben er die vakantie twintig keer geweest. Er waren meer kinderen van mijn leeftijd. Naast mijn broer in zijn vriendenkring zijn was bijzonder stoer en gezellig.

Toen ik na de vakantie mijn beste vriendje weer zag vertelde hij: ‘het was een nare vakantie, oma is ziek geworden en ik mocht geen moment weg van mijn ouders. Op de terugweg had het vliegtuig 4 uur vertraging. Als ik het van tevoren had geweten had ik niet eens meegewild’.

Toen bleek míjn verhaaltje stoerder. Ik had een gezellige, fijne, rustgevende, goede vakantie gehad. Ondanks dat status en succes er niet van af straalden. Ik leerde daardoor dat dat laatste niet zo belangrijk was. ‘Nou, mijn vakantie was best goed’, zei ik nog tegen mijn maatje.

Daarom: rijk of niet, iedereen een goede vakantie!